ေတြ႔ၾကဳံခဲ့တဲ့ တခဏတာ

ေတြ႔ၾကဳံခဲ့ တခဏတာ

ေခတ္ကာလက ေမာ္ဒန္ေခတ္ျဖစ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အေတြးအေခၚေတြဟာ ပြင့္လင္းရာသီကုိ ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ဒီလုိ ပြင့္လင္းရာသီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဘဝေလာကဓံ ကုိယ္တုိင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့ အေတြးအေခၚ အသိပညာေတြကုိ ေျပာျပဖုိ႔လုိအပ္လာပါျပီ။ အခုလုိအခါမ်ဳိးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ မေျပာခဲ့ဘူးဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာင္တေတြရလိမ့္မယ္။ ေနာက္ျပီ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေနထုိင္ရတဲ့ အလုပ္သမားေတြ ပုိျပီး အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ အနီးကပ္ဆုံး ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ဘဝအတြက္ ရုန္းကန္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ပါ။ သူတို႔ထဲမွာ အထက္တန္း အလုပ္သမား၊ အလယ္အလတ္တန္း အလုပ္သမား၊ အေျခခံ အလုပ္သမား၊ ပညာသင္ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ စသည္ အသုိင္းဝုိင္းမ်ားစြာရွိၾကပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ အဲဒီထဲမွာ အလယ္အလတ္တန္း အလုပ္သမားမ်ားနဲ႔ အေျခခံ အလုပ္သမား အမ်ားဆုံး ၾကဳံေတြ႔ေနတဲ့ ဘဝျပႆနာက ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္နာစရာေကာင္းလွပါတယ္။
ကုိယ့္ေျမ မဟုတ္တဲ့ ထုိင္းလုိ ႏုိင္ငံတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရတဲ့ သူတုိ႔ဟာ လုပ္အားခ အဆင့္ဆင့္လုိက္ရၾကေပမဲ့ တစ္ခါတရံ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ဆုိင္မွာ သြားတဲ့အခါမ်ဳိး၊ ခရီးသြားလာတဲ့အခါမ်ဳိး စသည္ လူသူကင္းေသာအရပ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါမ်ဳိးေတြမွာ ထုိင္းရဲေတြက အႏုိင္က်င့္တာမ်ဳိးေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီလုိအျဖစ္ပ်က္မ်ဳိးေတြကုိ ခံစားေနရတဲ့ သူေတြအတြက္ လုပ္သမွ်ေငြေတြ အိမ္္ျပန္မပုိ႔ႏုိင္သလုိျဖစ္ျပီး ဒီလုိျဖစ္ေနရတာ ႏွစ္ေတြေတာ္ေတာ္ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ ျပီးေတာ့ ထုိင္းနယ္စပ္၊ နယ္ျမဳိ႔ေလေတြမွာ အလုပ္ၾကဳိးစားျပီး ေငြရွာေနၾကရတဲ့ သူေတြလည္း အဲဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိးေတြ တကယ္ ၾကဳံေတြ႔ရတာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတရံ အခ်ိန္အခါမရွိ သူေတြေနတဲ့ အိမ္အထိဝင္လာျပီး သူေ႒းနဲ႔ေပါင္းျပီး အလုပ္သမားေတြဆီက ေငြေတာင္းတာေတြလည္း ရွိျပန္ေသးတယ္။

၂၀၁၀ ခုႏွစ္ကုန္ဆုံးလုိ႔ ၂၀၁၁ ေရာက္လာတဲ့ တံခူးလဆန္းေသာ ေန႔တေန႔ စာေရးသူ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဘန္ေကာက္မွ ရေႏွာင္းတဖက္ကမ္းက နယ္ျမဳိ႕ကေလးကုိ တကၠစီကားေလးနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ စာေရးသူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ေရာက္လာတဲ့ အဲဒီျမဳိ႕ကေလးမွာ အမွတ္မထင္ ၾကဳံေတြလုိက္ရတဲ့ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိရင္ စာေရးသူတုိ႔ ရပ္ထားတဲ့ တကၠစီကားေလးရဲ႕ အေရွ႕က စားေသာက္ကုန္ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္အေရွ႕မွာ ျမန္မာလူငယ္တသုိက္ကုိ ထုိင္းရဲေတြက ေမးျမန္းစစ္ေဆးေနသည္ကုိ သူငယ္ခ်င္းက စာေရးသူကုိ လွမ္းေျပာလုိက္ပါတယ္။ စာေရးသူလည္း သူငယ္ခ်င္း ေျပာေနသည့္ ေနရာေလးကုိ လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာေရးသူကုိယ္တုိင္ မေနႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ထုိင္းရဲနဲ႔ျမန္မာလူငယ္တုိ႔ဆီ ေျခလွမ္းသြားခဲ့တယ္။

ဘာျဖစ္လည္းဆုိေတာ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ကုိ သိခ်င္လုိ႔ဆုိျပီသြားလုိက္ေတာ့ ဟုိေရာက္ေတာ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြက စာေရးသူကုိ ေျပာျပပါတယ္။ ဒီလုိပါ က်ေနာ္တုိ႔ သူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ တရားဝင္ လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ေသခ်ာေျပာျပပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အလုပ္ဆုိင္တဲ့ စာရြက္ စာတန္းေတြလည္း သူတုိ႔ကုိ ျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ေငြေတာင္းေနတယ္။ သူတုိ႔ကုိ သူတုိ႔ ေတာင္းတဲ့ ေငြမေပးရင္လည္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲတည့္မယ္ ေျပာေနတယ္။ ေနာက္ျပီ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းကုိလည္း လက္သီးနဲ႔ ထုိးလုိက္ပါတယ္လုိ႔ စာေရးသူကုိ အလုပ္သမားျမန္မာ လူငယ္ေတြက ေျပာျပပါတယ္။

ဒီေတာ့ စာေရးသူက သူတုိ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိလုပ္တာလဲ၊ ျပီးေတာ့ အရင္ကလည္း ဒီလုိပဲ သူတုိ႔လုပ္ေနၾကတာလားလုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့။ လူငယ္တေယာက္ ေျပာျပပါတယ္။ အရင္ကလည္း ဒီလုိပဲ သူတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ေငြေတာင္းတာ ခဏခဏ ခံေနရတာပါ။ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ သူတုိ႔ ေတာင္းတဲ့ ေငြမေပးႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ စာေရးသူကုိ ေျပာျပပါတယ္။ ကဲ ညီေလးတုိ႔ကုိ ကူညီပါမယ္ဆုိျပီး စာေရးသူက ထုိင္းရဲေတြကုိ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ထုိင္းရဲေတြက မင္းက ဘယ္ကလည္း စသည္ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ေမးေနပါတယ္။ စာေရးသူလည္း ေမးလာတဲ့ ထုိင္းရဲေတြကုိ ေကာင္းေကာင္း ျပန္ေျဖေပးလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ေက်ာင္းသားပါ။ ထုိင္းကုိ လာလည္တာပါ။ ျပီးေတာ့ ဒီကရင္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ႏုိင္ငံကုိ သြားမွာပါလုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာေရးသူရဲ႕ ေလယာဥ္လက္မွတ္၊ ပတ္စ္ပုိ႔ စသည္တုိ႔ကုိ စစ္ေဆးျပန္တယ္။ စာေရးသူလည္း ထုိင္းရဲေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေရာက္ေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ အေၾကာင္းအရာမ်ား သိရွိလုိ႔ သူတုိ႔ဘာမွ မေျပာၾကပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔က ေျပာတယ္ မင္း ကိစၥမဟုတ္တာ ဝင္မပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ စာေရးသူက ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီက လူေတြက ငါတုိ႔ ႏုိင္ငံသားေတြပါ ငါတုိ႔မွာ တာဝန္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းတုိ႔ကုိ ငါ ဝင္ေျပာေနတာပါ။ တျခားကိစၥေတာ့ မရွိပါဘူး သူတုိ႔ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္ပါ။ လူသားခ်င္းအတူတူပါပဲ အႏုိင္က်င့္ ေငြယူတာမ်ဳိး မေကာင္းပါဘူးလုိ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာျပလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ စိတ္ဆုိးဟန္နဲ႔ ေဒါသသံေရာစပ္ကာ မင္း ကိစၥမဟုတ္ဘူးလုိ႔ စတင္တုိက္ခုိက္ေသာ စကားမ်ား သူတုိ႔ဆီမွ ၾကားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး စကား အဆင္မေျပေတာ့ စာေရးသူ ကုိယ္တုိင္ လူငယ္ေတြအစား အိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ ဘတ္ (၃၀၀၀) ကုိ သူတုိ႔ကုိ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ လူငယ္ေတြဆီ ေတာင္းခံတဲ့ ေငြေၾကးက ဘတ္(၅၀၀၀) ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ စာေရးသူက ရွင္းျပလုိက္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ဒီလူငယ္ေတြအစား ငါေပးပါမယ္ မင္းတုိ႔ သူတုိ႔ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္ပါလုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ သေဘာတူသျဖင့္ ဘတ္ (၃၀၀၀) ေပးျပီး လူငယ္ေတြကုိ လႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္း စာေရးသူက လူငယ္ေတြေနတဲ့ ေနရာကုိ အလည္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ ေနရာကုိ ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ အတူေနထုိင္တဲ့ အလုပ္ေဖာ္ေတြကုိ ေမးၾကည့္ျပန္တယ္။ အဲဒီက လူငယ္ အလုပ္သမားေတြ ေျပာတဲ့ သူတုိ႔ ေတြ႔ၾကဳံခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ၾကားရျပန္ေတာ့ တကယ္ကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ ျမန္မာ ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ၾကတာ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။

ထုိ႔အျပင္ အျခားေသာ ျမဳိ႔ေတြမွာလည္း ဒီလုိျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာျပလုိ႔ သိခဲ့ဖူးသလုိ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြဆီက တဆင့္စကားလည္း ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူအေနနဲ႔ ထုိင္းမွာ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ အခြင့္ေရး ရလာၾကတဲ့ အခုိက္အတန္႔ အၾကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ ထုိင္းေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဆီမွာ သူတုိ႔ျဖတ္သန္းလာတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ထုိင္းအေျခေနေတြကုိ ေမးျမန္းျပီ ထုိင္းအစုိးရကုိ တင္ျပႏုိင္တဲ့သူ ရွိေနတုန္း အလုပ္သမားအခြင့္ေရးကုိ ေတာင္းဆုိဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ သူတုိ႔ေတြကုိ အႏုိင္က်င့္ျပီး ေငြေတာင္းခံေနတဲ့ သူေတြ ထုိင္းမွာ မ်ားလာျပီ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြမွန္သမွ် ဘာမွ အရာမထင္ျဖစ္မည္ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

ဒါေတြကုိ စာေရးသူအေနနဲ႔ တင္ျပ အၾကံျပဳျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ ခံစားရတဲ့ အလုပ္သမားေတြ ကုိယ္တုိင္ ဒါေတြကုိ အသိဆုံးျဖစ္မယ္ဆုိတာ ေသျခာပါတယ္။ စာေရးသူအေနနဲ႔လည္း အလုပ္သမားေတြကုိ တကယ္ အလုပ္သမား အခြင့္ေရးကုိ ရေစခ်င္တယ္။ လုပ္ငန္းရွိျပီး လုပ္ပုိင္ခြင့္ အခြင့္ေရးမွန္သမွ် ရခဲ့ပါရဲ႕ အဓမၼေငြေတာင္းေနတဲ့ ရဲေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကုိ သူတုိ႔ အစုိးရက မသိခဲ့လုိ႔လားဆုိျပီ စာေရးသူကုိယ္တုိင္ အလုပ္သမားေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ထုိင္းမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ အခြင့္ေရးရတုန္း အစည္းေဝးတက္ေနတဲ့ ေဒၚစုကုိ အသိေပးျပီး အလုပ္သမားေတြအတြက္ အေကာင္းဆုံး အလုပ္သမားအခြင့္ေရးနဲ႔ အဲဒီက ရဲေတြရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ကုိ သူတုိ႔ အစုိးရ သိေအာင္ တင္ျပေစခ်င္ပါတယ္လုိ႔ အၾကံျပဳစာေလး ေရးသားလုိက္ပါတယ္။

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း