သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္အတြက္ ႏိုဘဲလ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ရႏိုင္ဖို႔ ရွိ-မရွိ

 

 

သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္အတြက္

 ႏိုဘဲလ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ရႏိုင္ဖို႔ ရွိ-မရွိ

ကမာၻေပၚမွာ အျမင့္ဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘဲလ္ ဆုတံဆိပ္ကို ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရရွိၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒုတိယ ျမန္မာႏို္င္ငံသားတဦးက ထိုက္တန္စြာ ဂုဏ္ျပဳခံရတာကို တကယ္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ နာမည္ကိုက Peace Prize ျဖစ္ေနေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာကို သံုးသပ္ၿပီး (သို႔) လုပ္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆုႀကီးမ်ဳိး ရရွိခဲ့သူေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ တခ်ဳိ႕က ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၿပီးမွ ရတာျဖစ္သလို တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ႀကိဳးပမ္းေနဆဲကာလမွာပဲ တြန္းအားတရပ္နဲ႔ ေပးအပ္ဂုဏ္ျပဳတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။

ဥပမာ- အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ျပႆနာေတြကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ဖို႔ တကမာၻလံုးက ဝိုင္းဝန္း ႀကိဳးစားၾကရာမွာ ႏိုဘဲလ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုေတြေပးၿပီး အေျခအေနေတြကို တိုးတက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္တဲ့ အစဥ္အလာေတြ ရွိပါတယ္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္မွာ အစၥေရးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မီနာခ်မ္ ဘီဂင္ဟာ အီဂ်စ္သမၼတ အန္ဝါ ဆဒတ္နဲ႔အတူ ပူးတြဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘဲလ္ဆု ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ အစၥေရးႏိုင္ငံက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ယစ္ဇတ္ ရာဘင္၊ ေနာက္ထပ္ အစၥေရး ဝန္ႀကီခ်ဳပ္ေဟာင္း ရွီမြန္ ပီးရက္စ္နဲ႔ ပါလက္စတိုင္းေခါင္းေဆာင္ ယာဆာ အာရဖတ္ တို႔ကို ၁၉၉၄ ခုႏွစ္အတြက္ ပူးတြဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘဲလ္ဆု ခ်ီးျမင့္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။

ကမာၻ႔ျပႆနာေတြထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္သည့္တိုင္ေအာင္ ေျဖရွင္းရခက္ခဲေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယား ကိစၥေတြလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က ရုန္းထြက္လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ တစတစ ေအာင္ျမင္လာေနတယ္လို႔ ႏိုင္ငံတကာက သတိႀကီးစြာထားၿပီး အသိအမွတ္ ျပဳလာခ်ိန္မွာ ျမန္မာကို အတုယူဖို႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားကို နားခ်ေနၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျမာက္ကိုးရီးယားအေရးမွာ ျမန္မာဟာ စံနမူနာအျဖစ္ အနည္းဆံုး စာရင္းဝင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကိုက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ တြန္းအားေပးမႈနဲ႔ ေထာက္ခံမႈတို႔ကို တၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ေစပါတယ္။

သမၼတဦးသိန္းစိန္အေနနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘဲလ္ဆု ရႏိုင္-မရႏိုင္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ျမန္မာတိုင္း(မ္)မွာ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ဖတ္ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ပဲ စိတ္ဝင္စားမိပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘဲလ္ဆုအတြက္ အမွန္တကယ္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသမၼတ ဦးသိန္းစိန္ကို ဂုဏ္ျပဳခံရေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံေကာင္းလာဖုိ႔ သိသိသာသာ အက်ဳိးျပဳႏိုင္မယ့္ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီဆုကို ရႏိုင္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္သင့္တဲ့ကိစၥေတြကို တဆက္တည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ အနည္းဆံုးလုပ္ႏိုင္မယ့္ ကိစၥေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ယူဆမိတာကေတာ့ --
(၁) ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

(၂) အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး

(၃) တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး

(၄) အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ႏိုင္ေရး

(၅) သန္႔ရွင္းေကာင္းမြန္တဲ့ အစိုးရတရပ္ကို ဖြဲ႔စည္းလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေရး

(၆) ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႔ အဂတိ လိုက္စားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး

(၇) လူထုေထာက္ခံမႈ ရရွိေရး

(၈) အေျခခံက်တဲ့ စီးပြားဖြံ႔ၿဖိဳးမႈနဲ႔ ေစ်းကြက္စီးပြား ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို တည္ေဆာက္ေရး

(၉) ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ပါဝင္လာႏိုင္ေရး

(၁ဝ) ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းက ေထာက္ခံေရး တို႔ျဖစ္ပါတယ္။

အထက္ပါ (၁ဝ) ခ်က္စလံုးဟာ သမၼတအေနနဲ႔ လာမယ့္ ၆ လ အတြင္း သက္ေသထူ လုပ္ျပရမယ့္ ကိစၥေတြျဖစ္ၿပီး တကယ့္ကို စိန္ေခၚေနတဲ့ ကိစၥႀကီးေတြပါပဲ။ (၆) လအတြင္း ရာႏႈန္းျပည့္ မဟုတ္ေတာင္ ရာခိုင္ႏႈန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ ႏိုဘဲလ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုႀကီးကိုရဖို႔ သိပ္ကို အလားအလာ ေကာင္းေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိ ကမာၻ႔အေနအထားအရ ဆီးရီးယား၊ ေျမာက္ကိုးရီးယားနဲ႔ တရုတ္ကလြဲရင္ ၿပိဳင္ဘက္ေတာင္ မရွိတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အင္မတန္ ခက္ခဲသိမ္ေမြ႔တဲ့ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို လုပ္ေဆာင္ရမွာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။

ဒီ (၁ဝ) ခ်က္မွာ လတ္တေလာ အျပင္းထန္ဆံုး ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ေနတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္က တိုက္ပြဲေတြဟာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ရွိေနပါတယ္။ ကေန႔ထက္တိုင္ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈ ျပႆနာႀကီးကလည္း ေခါင္းစဥ္ (၂) (၃) (၄) တို႔ေအာက္မွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ကေန႔ထက္တိုင္ အက်ဥ္းက်ခံနရဆဲ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို အၿပီးအျပတ္ လႊတ္ေပးေရးနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မရွိေစေရးဟာလည္း အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေတြအျပင္ က်န္တဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္က ကိစၥေတြကိုလည္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္ရင္ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာသစ္ ဖြင့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္သလို ႏိုဘဲလ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုႀကီးကို တစ္ေပးတာေတာင္ ခံယူရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စိတ္ဓါတ္နဲ႔ တိုင္းျပည္အေပၚထားတဲ့ ေစတနာဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ ျမင့္မားသလဲ၊ သူ႔ရဲ႕ သမၼတ ဆိုတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ တိုင္းျပည္အေပၚ အက်ဳိးျပဳသလဲ၊ တိုင္းျပည္တြင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု ကြဲလြဲမႈေတြကို ဘယ္ေလာက္ထိ စုစည္း ညီညြတ္ေစၿပီး လက္တြဲ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သလဲ၊ သမၼတ တဦးအေပၚမွာ ႏိုင္ငံသားေတြသာမက ႏိုင္ငံတကာက ဘယ္ေလာက္ ေထာက္ခံခ်က္ ေပးႏိုင္ေအာင္ ထူးခြၽန္ေနသလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြဟာ ဆုခ်ိန္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အဆုံးအျဖတ္ေတြ ျဖစ္လာမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘဲလ္ဆုႀကီးကို ရရွိဖို႔ အလားအလာေကာင္းသူေတြဟာ ဆုရရွိေရးထက္ သူတို႔အလုပ္ကို ေအာင္ျမင္ေစဖို႔ကိုသာ အရင္ထက္ပိုၿပီး ဆထက္တန္ပိုး ပိုႀကိဳးစားေနသူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ မၿပိဳကြဲခင္က ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ေဂၚဘာေခ်ာ့ဗ္ (၁၉၉ဝ)၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ သမၼတျဖစ္ခါစ အိုဘားမား (၂ဝဝ၉)၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (၁၉၉၁)၊ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံက သမၼတ ဒီကလက္နဲ႔ မင္ဒဲလား (၁၉၉၃) တို႔ဟာ အနာဂတ္ ေကာင္းစားေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ လမ္းခင္းေပးႏိုင္တဲ့ စံနမူနာေကာင္းေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။



လြင္ေအာင္စိုး

၁၅-၅-၂ဝ၁၂

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=312188818858877&set=a.161902937220800.40167.100002032836415&type=1