ျမခြာညဳိရဲ႕ လျပာသုိလ္ အေမေန႔ (၁၀၀)

ဆင္းရဲျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းဆုိတဲ့
ဘဝနိယာမကုိ ေရွ႕ရႈရင္းနဲ႔
ေနာက္မျပန္တမ္း ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း
ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိးေတြ မႏုိင္ဝန္ထမ္းလုိ႔
ခရီးဆက္ခဲ့ မနက္နဲ႔ည ေနနဲ႔လ
အကူျပဳခဲ့ရတဲ့ ေလာကဇာတ္ခုံထဲ
ေမတၱာ ကရုဏာ မုဒိတာ
ဥေပကၡာေတြနဲ႔ အံတုလုိ႔
ေအးစက္ေနတဲ့ အျပင္ေလာကကုိ
စိန္ေခၚ ေမာင္းထုတ္ တုိက္ခုိက္ရင္း
အေႏြးေထြးဆုံး ရင္ခြင္မွာ ထားခဲ့ေပးသူ...။

အေကြ႔အပတ္မ်ားလြန္းတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းေတြမွာ
ပင္ပန္းေမာဟုိက္ ႏြမ္းလ်ေနတုန္း
ပူေလာင္အုိက္စက္တဲ့ ေလပူေလျပင္းေတြ
အျပင္မွာရုိက္ခတ္ အသက္ရႈသံေတြေတာင္
မွားယြင္းေတာ့မည့္ ဘဝတဆစ္ခ်ဳိးထဲ
ရႈပ္ေပြေနတဲ့ ဇစ္ျမစ္ေလာကဓံကုိ
ယွဥ္ျပဳိင္ကာ စိန္ေခၚအံတုရင္း
မရပ္တန္႔ေသးတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔
ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ နယ္နိမိတ္မွားတဲ့
ေသာကနိမိတ္ရဲ႕ ေနေလာင္ျပင္ထဲ
သီတာေရစဥ္တေပါက္ သြန္းေလာင္လုိ႔
ထာဝရေမတၱာ အေႏြးဓာတ္ေပးခဲ့သူ...။

ေထာင္ေခ်ာင္ေတြ ဝုိင္းရံေနတဲ့
ေလာကလူ႔ဘုံရြာထဲ ၾကီးႏုိင္ ငယ္ညွင္း
ေသာကျခင္း ဖလွယ္ၾကရင္း
ေဝဒနာျခင္းလည္း မတူညီခဲ့
အသက္ရႈျခင္းမတူညီခဲ့တဲ့ အသုိင္းဝုိင္းတြင္း
ရႈိက္ငင္တခ်က္နဲ႔ မာယာအေကြ႔အပတ္ကုိ
က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္မိခဲ့ ျငီးျငဴသံေတြ
ေဝဟင္တုိက္ခုိက္ရင္း ေလလႈိင္းထဲမွာေတာင္
အဆိပ္ေတြသင့္လုိ႔ ႏွလုံးသားထဲစီးဝင္ခဲ့
မျမင္ရတဲ့ တုိက္ခုိက္မႈ သံေယာဇဥ္က
ဘဝဂ္မွာ ဆူညံရင္း ပလႅင္လုသလုိျဖစ္ခဲ့မိ
ဒါေပမဲ့...
သံေသ အသားေကာင္းတဲ့
ဓားေကာင္းတစ္လက္အတြက္
ေလာကဓံမီးဖုိမွာ အထုအေထာင္းခံဖုိ႔
နည္းလမ္းေတြ သင္ၾကားေပးခဲ့လုိ႔
နည္းေကာင္းအမွန္ စိတ္ဓာတ္မွန္
သားေကာင္းတမန္ ဇြဲအားသန္တဲ့
ဓားေကာင္းတစ္လက္ ထုဆစ္ ထုတ္ခဲ့ေပးသူ...။

သစ္ရြက္သစ္ကုိင္း ေၾကြက်တုိင္း
ေၾကာက္တက္ဖုိ႔ မသင္ေပးသလုိ
အမွန္တရားကုိ ေၾကာက္လန္႔ဖုိ႔လည္း
နည္းေပးလုိ႔ မသင္ၾကားေပးခဲ့သူ
ဒါပမဲ့...
ထာဝရ ေမတၱာမြန္နဲ႔ ရင္ခြင္အေႏြးဓာတ္ေပးသူပါ...။

(ဘဝေတြ ေရျခား ေျမျခား ေဝးကြာေတာ့မွ
အေမ့ေမတၱာေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ခံစားနားလည္လာရတဲ့
ငါတုိ႔ဘဝေကာင္းကင္ထဲ မ်က္ရည္မုိးစက္ေတြ ထာဝရ ရြာသြန္းေနဆဲ...) 

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း