ဆူးခင္းတဲ့ ဒဏ္ရာေန႔သစ္ (၁၁၂)

အသီးမခူးတတ္ေသးတဲ့ အရြယ္
အကုိင္အခက္ ရုိက္ခတ္မိတဲ့ အရြယ္
အသိဥာဏ္မတုိးတက္ေသးတဲ့ အရြယ္
ေဝဒနာလား သုခလား မခြဲျခားတတ္ေသးတဲ့
ေလာက သုခုမပင္လယ္ထဲ ကူးခတ္ရင္း
ပ်ဳိ႕တတ္လာတဲ့ အခ်စ္အဆိပ္တစ္ခြက္ကုိ
ခ်ဳိျမိန္စြာ ေသာက္သုံးခဲ့ျပီ....။

အနာတရျဖစ္ဖူးတဲ့ ေျခလွမ္းေတြထဲ
အတိတ္ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ သုခၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ
ေမွာက္လဲသြားခဲ့ မေသျခာတဲ့
အနာဂတ္အတြက္ ပစၥဳပၸန္မွာ
ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ အေျဖကုိ ရွာေဖြေနဆဲ...။

အမွတ္တမဲ့ ေခ်ာ္လဲသြားတဲ့
ဟန္ခ်က္ေတြက သရုပ္ေဆာင္တေယာက္လုိ
ဟန္ေဆာင္ေကာင္းခဲ့ေပမဲ့ ေဝဒနာဟာ
ေျခလွမ္းတုိင္းမွာ နာက်င္ေနဆဲပါ...။

ေစခုိင္းရာကုိလည္း ေမာင္းႏွင္ခဲ့ဖူးတယ္
ၾကမၼာကံေမွာက္လုိ႔ ေစလုိရာမဟုတ္တဲ့
အတိတ္ေတြလည္း ခုတ္ေမာင္းခဲ့ဖူးတယ္
မေနသာလုိ ေဝဒနာ ဟုိအေဝးမွာ
ထင္က်န္ကာ ေနရစ္ခဲ့တဲ့
ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကုိလည္း ရုိက္ခဲ့ဖူးတယ္
အတိတ္တုိင္း ဇာတ္လမ္းတုိင္းမွာ
မင္းက မင္းသၼီး ငါက မင္းသားအျဖစ္နဲ႔
ဇာတ္စင္ေပၚမွာ ခုတ္ေမာင္းရင္း
အခ်စ္ဝုိင္းခ်ဳိရည္ တစ္ခြက္ေပၚမွာ
ခ်ဳိျမိန္စြာ ယစ္မူးလုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖူးတယ္
အခုေတာ့ ဇာတ္လမ္းလည္း ဆုံးခဲ့ျပီ
အတိတ္ေတြလည္း ခါးသက္သက္နဲ႔
ပူျပင္းတဲ့ မီးေတာက္တစ္ခုလုိ
ေသာက္သုံးရင္း ေဝဒနာေတြနဲ႔
ဒဏ္ရာရထားၾကီးတစ္စင္းေပၚမွာ
ခ်စ္သူမ်ားေန႔သစ္အတြက္ ခုတ္ေမာင္းခဲ့ျပီ.....။

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း