တုိ႔ပုိင္ဆုိင္ခြင့္လည္း မရွိခဲ့ေတာ့
ထိေတြ႔ခြင့္လည္း မရွိခဲ့ေတာ့
မင္းရင္ခုန္သံလႈိင္းကုိ တည္ျငိမ္ေအာင္
ဖုံးလႊမ္းေပးပုိင္ခြင့္လည္း မရွိခဲ့ေတာ့
မင္းလည္း အတိက္ကုိ ေမ့လုိက္ရုံေပါ့
ငါလည္း အတိက္ကုိ ေမ့လုိက္ရုံေပါ့
သမုိင္းကုိ သမုိင္းအတုိင္းထားလုိက္ရုံေပါ့
ဒီမွ်ေလာက္ပဲ ငါမွာတက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
သူ႔ကုိ မင္းမခ်စ္ခဲ့ဘဲနဲ႔
မင္းကုိ သူကဘာလုိ႔ သိမ္းပုိက္အႏုိင္ယူခဲ့တာလဲ
မင္းနဲ႔ငါ ခ်စ္ခဲ့လ်က္နဲ႔ ငါတုိ႔ ဘာလုိ႔ ကမၻာျခားခဲ့တာလဲ
သမုိင္းတေခတ္ သက္ဦးဆံပုိင္း ရာဇဝင္တြင္းက
မင္းရာဇာ ပေဒသရာဇ္တုိ႔ ရာဂစက္နဲ႔တဏွာမီး
အတားအဆီးကင္းမဲ့ ကာမေထာင္အိမ္တြင္းမွာ
ခ်စ္သူစုံတြဲတုိ႔ ဇာတ္နာသမုိင္းတြင္ခဲ့ဖူးတယ္..။
ဇာတ္စနစ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျပီးေနာက္
အဆိပ္ အေငြ႔အသက္ေတြ က်န္ရစ္ၾကမယ္
ရႈမဆုံးတဲ့ အလြမ္းေဆြးေတြ ငါေမြးဖြားရင္း
ေတာင္ကုန္းေလးေပၚ တက္ခဲ့ဖူးတယ္..။
ေတာေညာင္ပင္က ႏွစ္သက္စရာ
ဓမၼေတးကုိ ဆုိေနပါရဲ႕
ရုိးျဗက္ေတာက ငရဲလုိေနပူထဲမွာ
ေခၽြးစေတြနဲ႔ ငုိေနပါရဲ႕
ငါ့ႏွလုံးသားက လူ႔သမုိင္းမရုိင္းေအာင္
ေတာင္ကုန္းေပၚက လြမ္းေစတီေလးက
မင္းနဲ႔ငါတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ေနာက္လူသမုိင္းဝင္သူေတြကုိ
ဟန္ပါပါ မာန္ပါပါ ေျပာျပမယ္
တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့
မရဏခင္းေသာ ငရဲကုိေပါ့….။
တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း
No comments:
Post a Comment