ျဒပ္မဲ့ ငွက္ငယ္

 

ျဒပ္မဲ့ ငွက္ငယ္

အလင္းႏွစ္ကုိ ေရတြက္ ငါပ်ံသန္းေနပါရဲ႕

ဒါေပမဲ့ စၾကာဝဠာၾကီးက က်ယ္လြန္းတယ္

ဘယ္ကုိ သြားသြား ဘယ္ဆီမွ မေရာက္ခဲ့သလုိ

တစ္ေယာက္ေယာက္က ငါ့ကုိ ခူးယူေနတာ ခံစားမိတယ္

အသိမဲ့တဲ့ အေမွာင္ညမွာ ေၾကြက်ခဲ့ေပမယ့္

အဲဒီည ဘဝဟာ နယ္လြန္သြားျပီေလ....။

ေမ်ာလြင့္ေနတဲ့ အတိတ္ေတြနဲ႔

ပစၥဳပၸန္မွာ ေရာေယာင္ နားေထာင္မိတဲ့

အလကားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားက

အသိဥာဏ္ အျခားမဲ့မွာ တစ္ဘဝလုံး

နံေဟာင္ေနတဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းကေတာ့

ရုိးရွင္းလြန္းပါတယ္..။

အတိတ္မုိးေစြေသာ ဟုိတေန႔က

အရိပ္ထုိးက်ေနတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္

ရနံ႔သင္းသင္း ခေရပြင့္ေတြ

ေကာက္ေနမိတယ္ ေၾကြလြင့္လုိ႔ေပါ့...။

အျမည္းမရွိ ေလလြင့္ေနတဲ့ ည

ခုႏွစ္စင္ ၾကယ္ေတြလည္း

ဣေျႏၵမရ ငုိက္မည္းလုိ႔ အိပ္တန္းဝင္ခါနီးျပီ

ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္လြန္ သက္ၾကီး ေခါင္းခ်မွ

အိပ္မေပ်ာ္ လင္းၾကက္တြန္လာျပီေလ..။

မၾကာခင္..

အိပ္တန္းျပန္ေတာ့မွာပါ..

သကာရည္ စကားလုံးမ်ား နစ္မြန္းခံျပီရင္

ခ်ဳိးကူသံလုိ ခ်ိျမိန္တဲ့ ျခဴသံေပးလုိက္ရုံပါ

အကန္႔သတ္ မ်ားလြန္းတဲ့ လမင္းကုိ

ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ လက္လွမ္းမမွီဘူးလုိ႔ ေျပာရတာ

ထာဝရ ခါးလြန္းတဲ့ ေဆးတစ္မ်ဳိးပဲေပါ့..။

ပစၥဳပၸန္...

အေတြးအိမ္ထဲမွာ ကုိယ္ထင္တာပါ

ကမၻာဦးက သတ္မွတ္ထားတဲ့

နာမ္စားတစ္ခုဟာ ဘဝတစ္ခုရဲ႕

နံရုိး တစ္ေခ်ာင္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ..။

ၾကာခဲ့ျပီ...

အတိတ္ေတြဟာ ရင့္က်က္လာျပီ...

တစ္ေန႔ျပီး တစ္ေန႔ ေရးေနရတဲ့

ေက်ာင္းစာေတြကုိ မပ်င္းရိခဲ့ဘူး

ဘဝသမုိင္းက ေျခဆင္းထုိင္ေနရုံနဲ႔ေတာ့

ဒီလုိ မေျပာပါနဲ႔ ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔...။

ခရီးက ရွည္လြန္းတယ္...

ေတာင္စြယ္ ေနကြယ္တာ ျမင္သားပဲ..

ညကုိ ၾကဳိဆုိေနတဲ့ ဘဝမွတ္တမ္းမ်ားက

ဘာျဖစ္လဲ...  ဘဝတစ္ခုလုံး

ပ်က္စီးသြားတာမွ မဟုတ္ဘူးေလ..။

ဘာေတြ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ခဲ့.. ျဖစ္ခဲ့..

ဘယ္ဆီ ဘယ္လုိပဲ ေရာက္ခဲ့.. ေရာက္ခဲ့

ဘဝထဲက ငါ့အတြက္ေတာ့...။

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း