ငါရွိရင္ သမုိင္းရွိတယ္ (၇၅)

လူ႔ဘဝအစ သမုိင္းေျခရာေတြထဲမွာ
လူရယ္လုိ႔ျဖစ္တဲ့ ငါ့ဘဝကုိ
ထူေထာင္ဖုိ႔ အေျခခံသင္တန္းေတြ
လက္ဦးဆရာျဖစ္တဲ့ အေမ့အိမ္မွာ
သင္တန္းတက္ရင္း ဘာသာေဗဒ အတတ္ဆုိင္ရာ
အမိေျမ မိခင္ဘာသာကုိ စတင္သင္ၾကားခဲ့တယ္
စကားေျပာတက္စ အရြယ္မွာ ငါဟာ ထမင္းကုိ မန္မန္
အေမ အေဖတုိ႔ရဲ႕ အမည္ေတြကုိ မပီကလာ စကားေတြနဲ႔
စတင္ေျပာခဲ့လုိ႔ မိခင္ဘာသာစကားေတြလည္း ေျပာတက္ခဲ့ျပီ
ငါ့တုိ႔အသက္ ငါးႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေတာ့
ကစားမက္ အစားမက္နဲ႔ ေျပးလႊားေနတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ
လက္ဦးဆရာ အေမက ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
မုန္႔တစ္ထုတ္ကုိ ဟန္ပါပါ ျပသရင္း ေခ်ာေမာ့ကာ ေက်ာင္းပုိ႔ခဲ့
ေနာက္ေတာ့ အတန္းေတြ ေအာင္လုိ႔ တကၠသုိလ္ၾကီးကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္
ငါ မကၽြမ္းက်င္ေသးတဲ့ တကၠသုိလ္ထဲမွာ ဘာသာရပ္ေတြနဲ႔
လည္ပတ္ရင္း ရည္းစားရခဲ့တယ္..........။

ေနာက္ဆုံးႏွစ္ တကၠသုိလ္တက္ရတဲ့ ငါ့အတြက္
မနက္ျဖန္ လက္ေတြ႔ကုိ ျဖတ္သန္းရေတာ့မယ္ဆုိေတာ့
လယ္ေတာေလးကုိ သတိရမိတယ္
မိဘေတြ အေမြျဖစ္တဲ့ လယ္ေတာေလးထဲ
အေမက ငါတုိ႔ကုိ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္
ငါ့သားတုိ႔ ပညာတက္ၾကီးေတြ ျဖစ္ရင္
ထမင္းေကၽြးတဲ့ တုိ႔လယ္ေလးကုိ မေမ့နဲ႔တဲ့
တုိ႔လယ္ေလးက ငါတုိ႔ရဲ႕ ထမင္းေကၽြးတဲ့ လက္တဲ့
အေမတုိ႔ကေတာ့ ငါ့သားတုိ႔ကုိ ေပးႏုိင္တာ
အားလုံးကေတာ့ ေမတၱာ ကရုဏာ မုဒိတာ
ဥေပကၡာ ျဗဟၼစုိရ္တရားေလးေတြရယ္
ပညာေရး အားေပးမႈနဲ႔ ပညာတက္ၾကီးျဖစ္ေစခ်င္တာေတြပါ
ဒါေတြဟာ မိဘတုိင္းရဲ႕ ဆႏၵေတြပါ
ဒါေပမဲ့ ကာလေတြ အတိတ္ေဟာင္းေတြ
က်န္ရစ္ေနလုိ႔ ပုံပ်က္ေနတဲ့ ေခတ္ၾကီးထဲ
မတူတာကုိ ဖယ္ရွား တူတာေတြေပါင္းစပ္
ညြန္႔ေမာင္းဖြဲ႔လုိ႔ တုိးတက္ေရးကုိ ရွာေဖြ
လယ္ထဲက အေမတုိ႔ ဆင္းရဲဒုကၡာေတြကုိ
ယာယီေမ့ေပ်ာက္ထားျပီ ပညာတက္တုိ႔
လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကုိ လုပ္ကုိင္ၾကဳိးစားစမ္းပါလုိ႔
အေမ မွာတမ္းတင္ကာ ဆုံးမစကားေလး
သားတုိ႔ရင္ထဲ ပုိ႔ေပးလုိက္ခ်င္တယ္....

အေမ့မွာတမ္းေတြ ရင္ထဲမွာခုိေအာင္းလုိ႔
ေန႔စဥ္ေအာင့္ေမ့မိခဲ့ တကၠသုိလ္က
ေန႔ရက္ေတြလည္း ကုန္ဆုံးလုိ႔
ဘြဲ႔တစ္ခုနဲ႔ ပတ္ခ်ာလည္ရင္း
အသိမွတ္မျပဳေသးတဲ့ အလုပ္တစ္ခုအတြက္
သင္တန္းတက္ခဲ့ လေတြလည္း ၾကာေညာင္း
ႏွစ္ေတြလည္း ေျပာင္းလာတဲ့
ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြထဲ အလုပ္ကုိင္မဲ့
ရပ္တည္ျခင္းေတြက ထင္ရာစုိင္းသလုိျဖစ္ခဲ့
ဘြဲ႔ရျခင္းက ငါ့အတြက္ေတာ့
၁၀၉ ၁၁၀ ပုဒ္မၾကီးျဖစ္
သဘာဝ တရားသူၾကီးက ငါ့ကုိ အျပစ္ေပးလုိ႔
လယ္ေတာထဲ ျပန္ေရာက္ခဲ့တာ
ငါတုိ႔ဘြဲ႔ေတြက လယ္ယာျပန္စားေရး ျဖစ္လုိ႔ေလ....။

ဘာေၾကာင့္လည္း ငါဘဝကုိ
ငါကုိယ္တုိင္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့
ငါ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္လား
ငါ့ အသုိင္းဝုိင္းေၾကာင့္လား
ငါ့ ဘြဲ႔ေတြက ဘာေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္
ငါကုိယ္တုိင္ မသုံးမဝင္ အလုပ္မရ
ျဖစ္ခဲ့တာလဲ ငါနဲ႔ တန္းတူလူေတြ
ငါ့လုိ သူတုိ႔ ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိေသးလား
ငါ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ စဥ္းစားမိတဲ့
ငါ့အတြက္ေတာ့ အကုန္လုံးက
ငါ့အမွားေတြေပါ့ ငါ့အတၱေတြ
ငါ့မာနေတြ ငါ့ေဒါသေတြကုိ
ဖိတ္စာအိတ္ထဲ ေခါက္သိမ္းရင္းနဲ႔
ငါရွိရင္ ငါ့သမုိင္းရွိတယ္ေလ.....။

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း