အလႊာျခားတဲ့ မုိးတိမ္ (၁၂၈)

 

ဒုန္း ဒုန္း ဒုိင္း ဒုိင္း ၾကားေနရတဲ့
ပတ္ဝန္းက်င္ထဲ ေနထုိင္ရတာ
အင္း.... အရွိတုိင္းသာ ဖြင့္ဟခဲ့ရင္ေပါ့...
ျမပုခတ္မဟုတ္တဲ့ ျမက္စမ္းလြင္ျပင္ရယ္...
မစိမ္းလန္းေသးတဲ့ စုိက္ပ်ဳိးဆဲ ဥယ်ာဥ္ေလးရယ္..
ေနစရာ အိမ္အုိေလးရယ္...
က်ဳိးပဲ့ေတာ့မည့္ ၾကမ္းခင္းေတြရယ္...
ေက်ာခင္းလုိက္တုိင္း ကုိက္တက္တဲ့
ၾကမ္းပုိးနဲ႔ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြရယ္...
မနာမက်န္းနဲ႔ ခ်ိနဲနဲျဖစ္ေနတဲ့
အရြယ္ျပဳိေတာ့မည့္ အေမအုိရယ္...
ႏွက္ေခ်းတြဲေလာင္းနဲ႔ ငုိမဲ့မဲ့ ညီ ညီမေတြရယ္...
ခြန္းအားမဲ့ေသာ္လည္း အုိမင္းမႈကုိ ေက်ာခုိင္းလုိ႔
သူ႔မိသားစု သူ႔သားသမီးေတြအတြက္
ၾကဳိးစားလုပ္ကုိင္ေနဆဲ အေဖအုိရယ္...
မရွိတာကုိ မရွိတဲ့အတုိင္း
အရွိကုိ အရွိအတုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္တက္တဲ့
တုိ႔... ပတ္ဝန္းက်င္ တုိ႔... ကမၻာထဲ...
မင္း ဝင္လာဖုိ႔ဆုိတာ...။

ေအာ္.... ေခတ္က ေတာင္းဆုိလုိ႔သာ
မေသာက္ဖူးတဲ့ ေကာ္ဖီေတြလည္း
ဟန္လုပ္လုိ႔ ေသာက္သုံးရင္း
မေတြးဖူးတဲ့ အေတြးေတြထဲ
ေပ်ာ္ဝင္ခဲ့ရင္း ျဖတ္ခနဲ ေတြ႔ခဲ့မိတဲ့
မင္း အလွေတြကုိ ေပါင္းစပ္လုိ႔
ခရီးဆက္ခဲ့တာ မင္းကုိ သိခဲ့ျပီေပါ့...။

အုိကြာ.... မင္းရယ္....
ေကာ္ဖီတခြက္ရယ္... ညေနဆည္းဆာရယ္
ေတာ္ဝင္ပန္းတပြင့္ရယ္... ညစာ အခင္းအက်င္းရယ္..
မအိပ္စက္ဖူးတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ဘုံဗိမာန္ရယ္...
မနမ္းဖူးတဲ့ ရနံ႔ေလးေတြရယ္...
တံတုိင္းေတြ ကြာျခားလြန္္းလုိ႔
အေတြးအိပ္မက္ေတြသာ ပုတ္သုိးခဲ့ရ.....။

သြားျပီ...အနားကပ္လာတဲ့ အနာဂတ္ရယ္
လက္ရွိရပ္တည္ေနတဲ့ ပစၥဳပၸန္ရယ္
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အတိက္ရယ္
ခါးသက္လြန္းလုိ႔ ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႔
ေနဝင္ဆည္းဆာနဲ႔ လမုိက္ညေတြကုိ
ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရင္း မနက္ျဖန္ေန႔ရက္ေတြထဲ
မၾကည္သာတဲ့ ႏွလုံးသားတံခါးေလးကုိ
တုိးေဝွ႔ဖုိ႔ ၾကဳိးစားေနဆဲ...။


တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း